Τα Σφαγεία του Πειραιά
Η λειτουργεία των Σφαγείων από το 1881 οδήγησε πιθανότητα στην διάνοιξη της ομώνυμης κεντρικής οδικής αρτηρίας της Δραπετσώνας (μετέπειτα Ν. Κανελόπουλου, σήμερα Εθν. Αντιστάσεως) και καθόρισε σημαντικά τις χρήσεις του ευρύτερου χώρου. Τα Δημοτικά Σφαγεία λειτούργησαν μέχρι τα πρώτα μεσοπολεμικά χρόνια, όπου η επέκταση της Εταιρείας Λιπασμάτων και η λειτουργεία των νέων σφαγείων στην περιοχή του Ταύρου οδήγησαν στο κλείσιμο τους. Ο πιο γνωστός εργαζόμενος των δημοτικών σφαγείων ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο οποίος εργαζόταν ως εκδορέας.
Ο χώρος αγοράστηκε από την Εταιρεία Λιπασμάτων. Οι δεξαμενές αμμωνίες δημιουργήθηκαν πλάι στο κεντρικό κτίσμα των σφαγείων που πλέον λειτουργούσε ως αποθηκευτικός χώρος ενώ και ο ομώνυμος όρμος χρησιμοποιήθηκε για την μεταφορά πρώτων υλών και εμπορευμάτων. Σήμερα διασώζεται με πολλές φθορές το κεντρικό κτίριο και οι τσιμεντένιες βάσεις από τις δεξαμενές.
Ηχητική ανάγνωση
Σημεία ενδιαφέροντος:
Ταινιόδρομος Κράκαρη
Μονάδα Ενέργειας
Σιλό
Υαλουργείο
Υδατόπυργος
Εργατικός οικισμός
Ινστιτούτο χημείας
Κείμενα
- Ελένη Κυραμαργιού, Ιστορικός, Εντεταλμένη Ερευνήτρια του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Φωτογραφίες
- Παραχώρηση από το αρχείο του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος της σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ & από το Ιστορικό Αρχείο Εθνικής Τράπεζας.
Σε συνεργασία:
Με την επιχορήγηση και την αιγίδα:
